Eşekler hep bir ağızdan insanların kendilerine zulmettiklerini, aşağılayarak baktıklarını, köpekler gibi muamele edildiğini, kendilerine atlar gibi hürmet edilmediğini, aslında işlerinin ağır olduğunu, odun ve su taşımayı hep kendilerinin yaptığını, eşeklerin hep cefa çektiği halde atların gece gündüz sefa içinde yaşadıklarını söylerler.
Vezir Asaf utanarak Hz. Süleyman yerine cevap verir. Eşeklere “Siz de savaşa gidin, size de atlara olduğu gibi hürmet etsinler. Sizler evlerinizde rahat oturmaktasınız. Savaş size kuru efsane gibi gelmektedir.” der.
Bunun üzerine eşekler Âsaf’ın sözünü dinleyip savaşa giderler. Savaş meydanındaki çetin hâli, atların orada çektikleri sıkıntıları, savaşta ölen atları görünce eşeklerin gözü korkar ve söylediklerine pişman olurlar. Atların yaptıklarına ise hayran kalırlar.
Tekrar Hz. Süleyman’ın huzuruna varırlar.
Savaşa gitmek istemediklerini, orada ölüm olduğunu, yine odun ve su taşımak istediklerini, eski zahmetleri çekmeye razı olduklarını, sonunda ölüm olmamasını istediklerini söylerler. Bunun üzerine eşeklere izin verilir ve hepsi evlerine mutlu olarak dönerler.
