Kıskançlık doğal bir duygudur, fakat yönlendirilmesi gerekebilir ve dışa vurumunun kontrol edilmesine ihtiyaç duyulabilir. Çocuklar yeni bir kardeşleri olduğunda ya da bu duruma alıştıktan sonra dahi birbirlerini kıskanabilirler. Çocuğun kardeşi ile arasındaki yaş farkı 2-5 yaşsa, kıskançlık duygusu daha yoğun bir biçimde kendini gösterir. Aradaki yaş farkı 6 ve daha yukarısı olan çocuklar bu durumu kavrayabildiğinden, kıskançlık o kadar kuvvetli olmaz.
İlk çocukluk döneminde çocuk benmerkezcidir. Anne ve babalarının kendileri için varolduklarını düşünecek kadar bencildirler. Bu nedenle, anne babayı başka bir çocukla paylaşmak hiç kolay değildir. Kardeşi henüz doğmadan, çocuk huzursuz olmaya başlar, annesinin sevgisini test edercesine onunla yapışık yaşamaya başlar, huysuzlanır ve olmadık isteklerde bulunur. Çocuk doğduktan sonra annenin zamanının büyük bir çoğunluğunu küçük kardeşe ayırması kıskançlığı daha da arttırır. Çocuk kendi başına yemek yerken, annesinin onu yedirmesini bekler. Bebeksi davranışlarda bulunur. Kardeşini itip, vurmalar da görünebilir. Küçük tuvaletini kaçırabilir. Çocuk ihmal edilmişlik duygusuna kapılmıştır ve annesinin ilgisini tekrar kazanmaya çalışmaktadır.
Çocuğun kardeşini kabullenebilmesi, sevebilmesi ve onu kıskanmaması için anne babalara çok önemli görevler düşmektedir.
Çocuk içindeki olumsuz duygulardan bahsettiğinde suçlanmamalıdır. Kardeşini sevmediğini söyleyen bir çocuğa ‘o nasıl söz öyle, böyle tatlı bir şey sevilmez mi?’ veya ‘kardeşin o senin sevmelisin’ gibi sözler çocuğun kardeşten daha çok soğumasına sebep olur. Bunların yerine, ‘Haklısın evladım seni anlıyorum, kardeşin seni üzdüğü gibi beni de üzüyor. Büyümesi için ona beraber çok vakit ayırmamız lazım’ gibi sözler çocuğa ‘annem beni anlıyor’ duygusunu hissettirir. Baba eve geldiğinde önce büyük çocukla göz teması kurmalı ve selamlaşmalıdır. Bu örneği uygulamanız için küçük çocuğun bu detayı fark edemeyeceği, küçük bir yaşta olması gereklidir.
Duygularını paylaşabilen ve anne sevgisinin hiç azalmadığını gören çocuk kardeşine beslediği olumsuz duyguları azaltır ve daha iyi duygular beslemeye başlar.
Hak duygusu küçük yaşta çocuğa benimsetilirse, sınırları belirlenirse kardeşinin başarısını, ödüllendirilmesini ve takdir edilmesini kıskanmaz. ‘Kardeşin pekiyi almış, sen neden zayıf aldın?’ demek yerine , ‘Hadi bu konuyu birlikte çalışın’ demeyi tercih etmek gerekir. Böylece çocuk kendisinin kardeşiyle kıyaslandığını düşünmez. Aileye ve kardeşine tepki duymaz.
Kardeş doğduktan sonra onu kıskanmasın diye anaokuluna yollamak da yanlıştır. Çocuk bu durumda kendisini evden atılmış hisseder.
Çocuk ebeveynlerinin sevgisini kazanmak için kardeşini hatalı duruma düşürebilmektedir. Yapmadığı davranışlarla suçlayabilmektedir. Örnek olarak iki kardeş oyun oynarken biri diğerini kızdırabilir ve diğeri de sesini yükseltebilir. Aile her iki açıdan olaya bakmalı ve her iki tarafa empati yaparak tepkilerini göstermelidirler. Ayrıca aralarında çıkan sorunlar kişiliklerini güçlendirmeye vesile olarak görülmelidir.
